Gdy dziecko bierze
Dowiedziałeś się, że twoje dziecko wzięło narkotyk. Powiedział ci o tym jego wychowawca, sąsiad, który dowiedział się od swojego dziecka. Może po prostu znalazłeś jakieś związane z tym akcesoria. Dla większości osób coś takiego jest szokiem, może zaskoczeniem. Żeby nie popełnić na początku błędów postaraj się na jakiś czas odsunąć działania, zanim zaczniesz coś robić uspokój się, postaraj okiełznać emocje.
Unikaj każdej z poniższych postaw częstych u osób, które dowiedziały się, że ich bliski bierze narkotyki:
Przede wszystkim nie rozpaczaj
- Nie zaprzeczaj. Nie staraj się udowodnić sobie i innym, że to nieprawda, że Twoje dziecko nie może brać narkotyków.
- Nie bagatelizuj tej sprawy, nie twierdź, że to nic poważnego, że poradzisz sobie w prosty sposób.
Problem jest i cała Twoja rodzina musi się z nim zmierzyć. Potraktuj go poważnie. Miej świadomość, że narkotyki to nie tylko ryzyko uzależnienia, to także niechciane ciąże, wypadki, choroby takie jak AIDS, HCV, niepowodzenia w szkole i pracy, często konflikty z prawem, w konsekwencji wypadanie z ról społecznych i brak relacji z ludźmi.
Postaraj się dowiedzieć więcej
Postaraj się jak najwięcej dowiedzieć. Poszukaj informacji w Internecie, może znajdziesz jakąś odpowiadającą ci książkę. Pamiętaj jednak: to że dziecko sięga po alkohol lub narkotyki może być raczej skutkiem niż przyczyną. Nie szukaj informacji o narkotykach, tym jak działają, z książek nie da się tego nauczyć. Postaraj się dowiedzieć więcej o tym, w jaki sposób powinno rozwijać się twoje dziecko, sprawdź czy to, co działo się wcześniej, jest rozwojową normą, czy wszystko było do tej pory w porządku. Jeśli z dzieckiem nie działo się nic niepokojącego sytuacja nie jest specjalnie dramatyczna. Tu pojawia się pewien dość poważny problem: rodzicom, nawet fachowcom może być trudno obiektywnie spojrzeć na sytuację własnego dziecka, warto zapytać kogoś mądrzejszego o zdanie, ty możesz być zbyt tolerancyjny lub zbyt restrykcyjny.
Pierwsza rozmowa
Kolejnym krokiem powinna być poważna rozmowa z dzieckiem: staraj się mówić jak najwięcej o tym, jak bardzo Ci na nim zależy, jak jest dla Ciebie ważne, w jaki sposób Ciebie osobiście dotyka to, co się z nim dzieje. Także ustalenie stanu faktycznego, czyli znalezienie odpowiedzi na pytania czy, kiedy, co i dlaczego. I tu kilka ważnych uwag. żeby rozmowa przyniosła skutek musi to być rozmowa. Nie przesłuchanie, nie zastraszanie, zwyczajna, ciepła rozmowa. Z drugiej strony nie może też być tak, że dziecko odpowie nam „nie prawda, nie brałem” i na tym cała sprawa się zakończy.
Bądź blisko dziecka
Dzięki temu przez cały czas będziesz mógł obserwować czy nie dzieje się z nim coś niepokojącego, czy radzi sobie z trudnościami. Nie powinna to być kontrola, tylko bycie nieco bliżej. Nie warto robić w waszym życiu rewolucji, nie przyniesie ona skutku, będzie sztuczna. Najlepsze jest spokojne odbudowywanie więzi. Twoje dziecko czując bliskość będzie lepiej funkcjonowało. Zaspokojenie podstawowych potrzeb: akceptacji i bezpieczeństwa jest kluczem do pokonania trudności tego okresu. Dziecko nie powinno czuć zagrożenia czy odtrącenia.
Od tego czy dziecko poczuje, że chcesz się przede wszystkim nim zająć, że jest dla ciebie ważne, zależy w dużym stopniu powodzenie wszystkich twoich późniejszych działań. Zrób na początek następujące ćwiczenie: wyobraź sobie, że twoje dziecko jest chore na raka, zastanów się co byś wtedy poczuł i jak byś na to reagował. Uzależnienie to też rodzaj nowotworu, tyle że ten rak drąży osobowość, duszę człowieka. Od tego, w jaki sposób będziesz teraz traktować swoje dziecko zależy czy ten nowotwór rozwinie się w nim. Im więcej będzie w tobie troski a im mniej złości, tym większa szansa, że skończy się na pojedynczych eksperymentach.
Bardzo ważne jest, żeby w dalszym postępowaniu brać udział terapeuta. Tylko on może stwierdzić wiarygodnie, co tak naprawdę dzieje się z Twoim dzieckiem, tylko on jest w stanie precyzyjnie ustalić kolejność działań potrzebnych do rozwiązania problemu. Sam możesz narobić więcej szkód. Ważne jest żebyś także ty korzystał z pomocy. Terapeuta pomoże ci poradzić sobie z emocjami, doradzi, w jaki sposób rozmawiać z dzieckiem, być może rozwieje twoje bezpodstawne obawy.